Na vele weken van lijdzaam toekijken heb ik eindelijk de koe bij de horens gevat. De mensen die mij een beetje kennen weten dat ik last heb van hoogtevrees en behoorlijk ook. Nu heb ik de laatste tijd gemerkt dat hoogtevrees niet zo'n goede combinatie is met ladders in nieuwbouwhuizen.Wij hebben gekozen voor een grote vide in de hal, omdat we dat erg mooi vinden. En vide is natuurlijk een mooi woord voor een heel groot gat!
Toen de verdieping nog maar pril aanwezig was, lag er nog een grote houten plaat over dit gat heen waar de noeste werkers een gat in hadden gezaagd waar de ladder en de beklimmer net door heen kon kruipen. Zelfs ik durfde onder lichte dwang (en zelfs af en toe zware dwang) de ladder te beklimmen. Tot op een dag de houten plaat ineens was verdwenen. Ik wou me natuurlijk niet laten kennen en ben toch dat grote gat ingeklommen om daarna plechtig te beloven dat ik wel zou wachten op de komst van onze trap!
Nu is er de laatste tijd zoveel veranderd boven dat ik de komst van de trap eigenlijk niet meer af wilde wachten. Maar ja, die hoogte hè! Die hield me echt tegen. Onze timmer/klusjesman maakt er al elke keer grapjes over.
Vandaag heb ik het dan toch gedaan. Onder de bemoedigende woorden van mijn trouwe echtgenoot ben ik vandaag de strijd met mezelf (en de trap) aangegaan. Het is me gelukt! Ik ben echt boven geweest en ik durf zelfs te stellen dat me dat in de toekomst nog vaker gaat lukken. Voor de twijfelaars onder jullie, fotografisch bewijs is toegevoegd!
De badkamer van de kinderen heeft een douchemuurtje.
Dit is niet boven, maar wel mooi
De inloopkast van Anne, arm meisje
Onze inloopkast, niet eens zoveel groter
De kamer van Anne (en het bed past....)
De kamer van Emma met geheime kast
De kamer van Gijs
Onze slaapkamer
Een prachtig stukje vakwerk op de overloop
Het uitzicht vanuit onze douche
De waskamer, nu al de minst favoriete ruimte in het huis
